Свабодны
конь гуляў на волі,
I
хвост, і грыву распусціў,
Іржаннем
ён сваім будзіў
I
лес стары і чыста поле.
У
бок прахожы стараніўся,
Яму
дарогу уступаў.
Ад
страху Рудзька прытуліўся
I
толькі ціхенька брахаў.
Каня
злавілі, прывязалі,
На
вобруць, беднага, ўзялі.
Аборкай
ногі абвілі
I
борзды бег яго стрымалі.
З-за
вугла вылазіць Рудзька.
—
Гаў-гаў-гаў — давай брахаць.
За
хвост каня кусае цюцька —
Ні
адцягнуць, ні адагнаць!
Малыя
дзеці тут гулялі,
Дзівілісь
многа і казалі
(Па
дурнаце не разабралі —
Дзіця
малое, як ягня):
—
А Рудзька дужшы за каня!
Комментариев нет:
Отправить комментарий